Saturday, September 26, 2009

Samu't saring karanasan

Iba talaga ang aking pakiramdam sa tuwing ako’y bumabalik sa aking mahal na bayan. May galak sa aking puso at tuwa sa aking isipan kahit na paulit-ulit bawat linggo ang aking paroo’t parito. Isang linggong hamon ng pakikibaka. Lahat ng lungkot at agam-agam ay napapawi. Napapalitan ng panibagong lakas at pag-asa ang napapagal kong katawan kapag ako’y nakabalik na.

Ang aking tinutuluyan sa ibang lugar kapag ako’y na de-destino ay paiba-iba. Minsan ako’y tumutuloy sa hotel o di kaya’y lodging house. Maganda pag ako’y nakahanap ng boarding house. Katulad nitong ako’y nasa Kabacan. Nakakuha ako ng isang boarding house sa tulong ng aking ka-opisina. Di naman masyadong maganda ang silid subalit tama na sa akin ang ganoong kwarto. May isang kamang gawa sa kahoy at mga built-in cabinet na mapaglagyan ng mga kagamitan. Dalawa lang ang aking bag na dala-dala kapag ako’y naglalakbay. Walang masyadong mabigat na pasanin. Halos mga kakailanganin lang ang aking bitbit: mga damit, sapatos, panloob na kasuotan, sipilyo, iba’t ibang klase ng gamot, kwarderno, pluma at iba pa. Syempre di ko makalimutang dalhin ang aking Bibliyang bigay pa sa akin ng aking kaklase noong high school. Ito ang palaging nagbibigay sa akin ng inspirasyon sa anumang sitwasyon ng aking paglalakbay. May dala din akong pocketbook na mapaglibangan ko kapag ako’y walang ginagawa lalo na sa himpilan ng bus. Nakakabagot maghintay subalit kapag may dala akong libro, ilang pahina lang ng masayang pagbabasa ay nandyan na ang paparating na bus.

Masaya tumuloy sa boarding house. Marami kang makikilalang bagong kaibigan. Sa aking bagong tinutuluyan, maraming mga estudyante. Masarap makipagkwentuhan sa kanila. Huwaran ang kanilang pananaw. Sila’y puno ng sigla’t kagalakan. Parang naalala ko rin ang aking mga karansan bilang estudyante noon sa MSU. Kayraming aralin at mga asignaturang gagawin, mga gawaing sosyal at sibiko ang aking inatupag noon. Nakakapagod man ay sulit din ang tagumpay na aking nakamtan. Isang prestihiyosong titulo ang iginawad sa aking masusi at matiyagang pagsusunog ng kilay.

Sa aking kasalukuyang estado, lubos ang aking kagalakan sa mga panibagong hamon. Bilang isang binata, walang masyadong problemang kinkaharap. Madestino man ako sa malayong lugar, wala akong pangamba. Solong katawan ko lang ang aking intindihin, walang alinlagan. Di naman ako sobrang materyoso kaya wala akong problema sa mga bagay bagay. Ang mahalaga’y makakain lamang sa tamang oras at makapagpahinga kapag sumapit ang dilim. Di ko inaalala ang anupamang bagay sapagkat alam ko na ang lahat ng aking kakailangannin ay tutugunan ng Poong Maykapal.

Minsan kapag ako’y nasa aking higaan at nakikita ko ang aking paligid, naiisip kong napakasimple ng buhay. Sa dala dala kong dalawang bag, hawak ko ang mundo. Dalawang bag lang ang buhay ko. Pakiramdam ko, ako’y tunay na mayaman dahil wala akong ibang mabigat na pasanin.

Hindi naman lahat masarap o di kaya madali ang buhay manlalakbay. Sa totoo, napakaraming suliranin ang aking kinakaharap. Ako’y pihikan din subalit sa mga panahong kinakailangang magtiis, nakakayanan ko ring magtiis. Sa panahong ako’y maysakit, mahirap din. Nandiyan ang masamang pakiramdam. Kailangan magpahinga subalit kailangan magtrabaho. Pinipili kong kayanan ang aking karamdaman sapagkat alam kong mas mahalaga ang aking pagpasok sa trabaho. Gumagaan naman ang aking pakiramdam sa mabuting pakikitungo ng aking mga kasama sa trabaho. Masaya sa piling nila.

Dahil dito, napagtanto ko na walang imposible sa buhay. Lahat kakayanin pag nasa positibong pananaw. Kung nakikita ang kapangitan sa anumang bagay, lahat ng negatibo ay matatanaw subalit pag kagandahan naman ang nakikita sa anumang bagay, nandoon din ang lahat ng kabutihan.

Sunday, September 20, 2009

Back Again

It’s great to be back again in my hometown. It’s been five days that I’ve stayed in Kabacan. I rented there a room in a boarding house along Abellera Street near Wesleyan Bible School, recommended by my officemate Bing. I got it for a very minimal amount, called student’s price. I feel like a student once again, travelling and coming home every weekend. I have boardmates who are students in University of Southern Mindanao. I’m glad to be acquainted with them.
It’s good to see my family doing well. The new venture of my younger sister called ATM, stands for Automatic Tubig Machine is on its way. When I got home the structure was already constructed. It’s going to be operational soon. It’s a good investment that I supported which will later produce additional income. Maybe next week when I come home, the system will be successfully installed. I was able to meet my friend Jun Fresco, the owner of this business yesterday when he dropped to inspect the structure.
Later in the evening, Kuya Dodong and I went to inspect if the harvest of rice in my area was finished. Indeed, it was done and ready for processing. Soon it will be sacked and sold in the market. I treated Kuya Dodong and Ongkid with some drinks from our store.
This morning, I attended the third mass. I wasn’t able to attend the second mass. Last night,Jing Jing, Roger and I agreed to attend the earlier mass but I did not make it because I had a transaction with Ate Tess this morning. I washed my clothes and had lunch in my auntie Ebing’s house. The boxing fight of Marquez and Mayweather was on the 8th round when I arrived. Mayweather won the game.
I went to Fit Mart Mall and paid my electric bill. I met Agnes Paglinawan, my former co-member in our High School choir. I told her that this morning, I watched the world tour concert of Mariah Carey and I recalled her because of the song “Hero”. She used o sing this song when we were in High School. She answered me that maybe it was a sign of our meeting.
I missed the High School Choir group. I still remember some of our songs, Panis Angelicus, The Lord’s Prayer, Buhay ay Yaman, Masdan mo ang Kapaligiran, Tuldok, Masdan mo ang Mga Bata, May Isang Bayan, Gonna Build a Mountain, Himig ng Pag-ibig, Magsimula Ka, etc. These songs have special place in my heart because it reminds me of my happy days in High School together with other choir members. I recalled how we practiced and prepared during rehearsals for our various competitions and performances. It was very tedious and hectic. Our choir conductor that time was Mr. Jurilla. He was very particular of the mastery of the song and the choreography. We frequently stayed late at night for the practice. But our victories and experiences were worth remembering. The experience taught me patience and hard work. In order to succeed, one must persist and prepare. Practice makes perfect.
Things happen unexpectedly. It may occur unnoticeably, plainly or vividly. These moments become precious for it helps you recall people, things, places and events. It will help you connect to the past and make you aware who you are and what you’ve been through. We cannot turn back time but deep within our rich memory we can go visit the past and cherish the beautiful memories we have created at various points in our life.